ZDOLNOŚĆ PRZYSTOSOWYWANIA SIĘ PŁUCA
Pod wpływem sportu, a więc wzmożonego obciążenia pracą płuca się powiększają. Nie wiemy jednak czy powiększenie to następuje wskutek zwiększenia się liczby pęcherzyków; pogląd taki był niejednokrotnie wypowiadany, choć zwiększenie się pojemności życiowej płuca może występować bez zmian anatomicznych. Zwykły wzrost pojemności płuca przy zwiększonej pracy fizycznej polegać może bowiem na otwarciu się tych obrębów pęcherzyków, które w spokojnym oddychaniu są nieczynne.
U ludzi i zwierząt zamieszkujących płąskowzgórze Peru w Andach przy średnim ciśnieniu barometrycznym 410 mm Hg klatka piersiowa jest bardzo silnie uwypuklona i pojemność życiowa płuc jest znacznie większa niż u mieszkańców dolin; pęcherzyki płucne są duże, a naczynia włosowate krwionośne poszerzone. Tutaj dostosowanie się płuca do zmienionych warunków nastąpiło przypuszczalnie bez wytwarzania się nowych składników. Dla pracy serca oznacza to mniejsze obciążenie niż gdyby liczba pęcherzyków i naczyń włosowatych miała wzrosnąć.
Również w wyniku spraw chorobowych (np. zatoru, zrostów opłucnej) jeżeli części płuc zostają wyłączone, wtedy sąsiednie części wyrównawczo rozdymają się dla pokrycia niedoboru i wypełnienia przestrzeni.