WYMIOTY
Jako wymioty określa się nagłe silne wyrzucenie zawartości żołądka przez usta.
Dawny pogląd, iż bodźce wymiotne dzielą się na dwie główne grupy, a mianowicie na te, które działają pierwotnie na ośrodek wymiotny (wymioty ośrodkowe), i takie, które powstają w obwodowych częściach ustroju i są przewodzone do ośrodka wymiotnego (wymioty odruchowe), należy w świetle nowych odkryć nieco zmodyfikować. Wykazano, że obok ośrodka wymiotnego w rdzeniu przedłużonym występuje przyległa zona chemoreceptorów. Obecnie ogólnie przyjmuje się, iż w przypadku bodźców z przewodu żołądkowo-jelitowego ośrodek wymiotny jest bezpośrednio aktywowany przez impulsy doprowadzane z tego obszaru, podczas gdy pole chemoreceptorów jest miejscem działania wymiotnego wielu krążących leków, jak też bodźców przedsionkowych odpowiedzialnych za nudności przy ruchu. Dalej wykazano, iż przestrzeń chemoreceptorów jest niezdolna do działania niezależnego i dlatego działa jako ośrodek niższego rzędu, który w odpowiedzi na właściwe pobudzenie przewodzi bodźce do nietkniętego ośrodka wymiotnego.
Kolejność wydarzeń, które występują w akcie wymiotów, można zsumować jak następuje: zwiotczenie górnej połowy żołądka łącznie z wpustem; pojawienie się jednej lub kilku głębokich fal perystaltycznych, biorących początek w środkowej części żołądka i przechodzących do incisura angularis z ostatecznym silnym skurczem tej okolicy, który dzieli żołądek, zapobiegając w ten sposób przejściu jego zawartości do okolicy przedodźwiernikowej; występują silne skurcze mięśni przepony i brzucha, wiodąc do wzrostu ciśnienia wewnątrz jamy brzusznej, co działa na zwiotczałą znaczną część żołądka i powoduje wyrzucenie jego zawartości ku jamie ustnej; gdy to następuje — głośnia ulega zamknięciu, przerywa się oddychanie, krtań i kość gnykowa ulegają przemieszczeniu ku przodowi, a podniebienie miękkie — uniesieniu ku nosogardzieli.
W wyniku rozszerzenia naszych wiadomości podział przyczyn wymiotów na podstawie mechanizmu wywołującego stał się znacznie trudniejszy; z punktu widzenia rozpoznawania wydaje się zatem, że wartość praktyczną ma podział wymiotów na ostre i przewlekłe.