W postaci określanej przez Volharda jako podprzewlekła po ostrym okresie, często z poprzedzającym zakażeniem (angina) i mniej lub bardziej zaznaczonym krwiomoczem, następuje przewlekający się zespół chorobo­wy, który Volhard nazywał nephroso-nephritis albo nephritis mit nephro­tischem Anschlag, Schlayer — pseudonephrose, a Zollinger — glomeru-lonephrosis, i który obecnie najchętniej nazywamy zespołem nerczyco-wym zapalenia kłębków nerkowych. Anatomicznie jest to również duża biała nerka ze zmianami raczej wewnątrztorebkowymi. Klinicznie zespół ten przebiega z wydatnym białkomoczem i obrzękami, ale w od­różnieniu od wyżej opisanej postaci podostrej bez podniesionego ciśnienia i bez znaczniejszego uszkodzenia czynności nerek, przynajmniej w ciągu dłuższego okresu początkowego. Często w przypadkach tych stwierdza się poprzedzający epizod infekcyjny (zapalenie migdałków) oraz mniej lub bardziej zaznaczony krwiomocz. W dalszym przebiegu zmniejsza się ilość białka w osoczu (hipoproteinemia), stosunek albumin do globulin we krwi ulega odwróceniu i zwiększa się poziom cholesterolu. Stan ten może po upływie szeregu miesięcy zakończyć się wyzdrowieniem albo też przejść w postać przewlekłą — i po dłuższym trwaniu doprowadzić do obrazu wtórnej marskości nerek z wysokim ciśnieniem i niedomogą czynnościo­wą nerek. W tej przewlekłej postaci zespół nerczycowy zapalenia kłębków nerko­wych nie różni się właściwie od tzw. pierwotnej, czyli „czystej" nerczycy lipoidowej.