Skóra normalnie jest bardziej sucha zimą niż latem. Ten stan mogą wywo­ływać niektóre nie budzące wątpliwości przyczyny (np. ostre wymioty lub biegunka). W pewnych chorobach skóry suchość jej bywa znaczna (np. w ry­biej łusce, twardzinie, wyprysku, łuszczycy, łupieżu czerwonym mieszkowym, trądzie ze znieczuleniem, świerzbiączce). Suchość skóry towarzyszy zwykle gorączce. Nadmierne rozciągnięcie skóry, jak w obrzęku skóry, może prowa­dzić do suchości. W starości skóra jest sucha i łuszczy się. Diabetes mellitus. Cechy. W nie leczonej cukrzycy skóra jest sucha i szor­stka, a pocenie się występuje rzadko, z wyjątkiem przypadków z dołączającą się gruźlicą lub w razie występowania odczynu na insulinę. Diabetes insipidus. Cechy. Pocenie jest normalnie niewielkie, a skóra szorstka. Glomerulonephritis chronica. Cechy. Przy znacznym wielomoczu skóra jest sucha i blada, a poty są rzadkie. Działanie atropiny i przetworów pokrzyku. Cechy. Suchość i zaczerwienienie skóry towarzyszy ogólnemu zmniejszeniu wydzielania wszystkich gruczołów. W wywiadzie — przedawkowanie przetworów pokrzyku lub atropiny; pobudzenie nerwów z następową depresją; zmniejszenie wy­dzielania soku żołądkowego, potu, łez i śliny; rozszerzenie źrenic; osłabienie perystaltyki żołądka i jelit; przyspieszenie czynności serca; czasem gorączka. Cretinismus. Cechy. Skóra jest bardzo sucha. Myxoedema (choroba Gulla). Cechy. Suchość i szorstkość skóry jest znacz­na, z nieelastycznym obrzmieniem, które nie pozostawia wgłębienia po uciś-nirciu. Scorbutus. Cechy. Skóra wcześnie staje się sucha i szorstka, a czasami wy­gląda na brudną. Mniej częste przyczyny. Tabes dorsalis; syringomyelia; tumor cerebri; peri­tonitis chronica; psychosis depressiva; cirrhosis hepatis; adipositas dolorosa; arthritis chronica; trypanosomiasis; sclerodermia; anorexia nervosa (hysteria); cachexia hypophyseopriva Simmondsi; carcinoma hepatis; porażenie (jedno­stronne) szyjnych zwojów współczulnych; udar cieplny.