Każde płuco jest swobodnie zawieszone w klatce piersiowej odpowiedniej strony ciała i jak dokładny odlew odtwarza jej kształt. Od ściany klatki piersiowej płuca oddzielone są dwiema blaszkami opłucnej, opłucną ścienną (pleura parietalis) i opłucną płucną, czyli trzewną, ściśle obejmującą płuco. Między obu tymi blaszkami surowiczymi, w warunkach prawidłowych, przylegającymi do siebie znajduje się tylko włosowata szczelina—jama opłucnej (cavum pleurae). Szczyt płuca przekracza otwór górny klatki piersiowej, podczas kiedy podstawa płuca nie sięga do otworu dolnego, ponieważ spoczywa na prze­ponie, która wypuklona jest ku górze w obręb klatki piersiowej. Ciśnienie powietrza atmosferycznego, które przez drogi oddechowe dostaje się do pęcherzyków płucnych, przyciska narząd do powierzchni wewnętrznej klatki piersiowej i utrzymuje go stale w tym położeniu, o ile tylko ściana klatki piersiowej nie jest uszkodzona. Normalnie płuco w jednym tylko miejscu, przy wnęce zawieszone jest na korzeniu płuca (radix pulmonis), w skład którego wchodzą głównie naczynia i oskrzela. Wnęka płuca (hiluspulmonis) położona jest na powierzchni przyśrodkowej płuca.