Szczególnie groźne jest w tych przypadkach zatrzymanie potasu, do­prowadzające często do śmiertelnego zatrucia. Dlatego właściwą przy­czyną zejścia śmiertelnego w ostrej niedomodze nerek jest często nie mocz­nica, ale właśnie hiperkaliemia. Powstaje ona wskutek nadmiernego rozpadu białka często towarzyszącego tym stanom. Wiadomo np., że roz­pad 70 g białka ustrojowego na skutek jednodniowego głodu zupełnego mobilizuje około 140 mEq potasu do krwi (Corcoran). Ciężkie zatrucia potasem można stwierdzić najczęściej w przypadkach urazów z rozległym zniszczeniem tkanek (oparzenia, zgniecenia). W tych przypadkach następuje mobilizacja do krwi płynów tkankowych, przyno­szących ze sobą duże ilości uwolnionego z komórek potasu. Towarzysząca temu zwykle utrata sodu, wskutek wymiotów lub z powierzchni oparzeń, pogarsza zaburzenia równowagi jonowej (Sodeman).