Przy wytwarzaniu głosu wargi głosowe drgają w kierunku mniej więcej po­przecznym w stosunku do siebie , rozwierają się oraz zwierają i perio­dycznie przerywają wydechowy prąd powietrza; to drganie fal powietrznych wywołuje dźwięk. Wysokość dźwięku zależna jest od napięcia, długości i grubości warg głosowych, a tym samym i więzadeł głosowych. Krtań dziecięca i kobieca, która ma krótsze wargi głosowe wytwarza wyższe dźwięki niż krtań męska; wspominaliśmy o tym poprzednio. Wraz z napięciem warg czy więzadeł głosowych wzrasta wysokość głosu; wraz z ich grubością zmniejsza się. Również silniejszy napór powietrza wydechowego silniej na­pina wargi głosowe i wysokość dźwięku wzrasta. Siła głosu zależna jest od energii prądu powietrza i od amplitudy drgań warg głosowych. Przy bezdźwięcznym szeptaniu aparat głosowy krtani jest bezczynny. Przy silniejszych dźwiękach fałdy głosowe zbliżają się do siebie, przy małym ciśnieniu powietrza i słabych dźwiękach bardziej się rozchylają. Barwa dźwięku, która nadaje głosowi jego indywidualny charakter, zależna jest nie tylko od drgań warg głosowych, lecz również od «cewy przystawkowej, to znaczy od drgającego słupa powietrza, który znajduje się powyżej szpary głośni: w gardle, jamie nosowej i jamie ustnej. Może jeszcze ustawienie nagłośni ma pewien wpływ powodując bardziej przytłumiony lub bardziej otwarty charakter dźwięków. Wytwarzanie zgłosek mowy, samogłosek i spółgłosek nie odbywa się w krtani, lecz głównie w jamie ustnej przy udziale języka, podniebienia, warg i zębów.