Nash i Benedict wykazali w r. 1921, iż amoniak wydzielony w moczu w ilości 30—50 mEq w warunkach zwykłych, a w ciężkiej kwasicy — w ilości dochodzącej do 300—500 mEq i więcej na dobę, wytwarza się w samych nerkach in situ, jak przypuszczali oni błędnie, z mocznika. Dopiero badania Van Slyka i współpr. pozwoliły stwierdzić, że około 60% amoniaku powstaje z glutaminy, a 40% z aminokwasów osocza. Za­czyn glutaminaia, zawarty w komórkach dystalnych odcinków cewek nerkowych, odszczepia azot amidowy glutaminy przez hydrolizę, powo­dując powstanie cząsteczki kwasu glutaminowego i cząsteczki amoniaku. Inne zaczyny, tzw. oksydazy aminokwasów, utleniają różne aminokwasy, tworząc z nich kwasy ketonowe i amoniak. I tak z alaniny — COOHCHNH2CH3 + O przy współudziale oksydazy nerkowej powstaje kwas pirogronowy — COOHCOCH3 i amoniak NH3. Tak więc amoniak w moczu należy do tych ciał, których synteza jest całkowicie związana z czynnością nerek, a właściwie komórek kanalików nerkowych. Do ta­kich związków należy również kwas hipurowy, powstający w nerkach z kwasu benzoesowego i glicyny, dalej glikocyj amina powstała z argininy i glicyny, wreszcie renina, o której będzie jeszcze mowa poniżej przy omawianiu nadciśnienia.