Mocznik, jak już wspominaliśmy wyżej, przesącza się w kłębkach w takim samym zakresie jak inulina, ale w znacznej części wchłania się następnie z powrotem w kanalikach. Współczynnik oczyszczania mocznika musi więc być niższy od CIn tę właśnie wchłoniętą z powrotem ilość — i nie może być uważany za bezpośredni miernik wielkości filtracji. Jednak oznaczanie Cm stosuje się z powodzeniem jako próbę czynnościową nerek, a wielu autorów, jak Van Slyke, Mac Intosh, Molier, Hannon, Johnston i inni (cyt. za Hogemanem), sądzi, iż jest to próba bardziej czuła od wskaźnika Addisa, próby fenolosulfoftaleinowej lub oznaczania samego tylko stężenia mocznika i kreatyniny we krwi. Chasis i Smith porównywali wyniki prób czynnościowych nerek u osób zdrowych I chorych na zapalenie kłębków nerkowych oznaczając za pomocą inuliny wielkość przesączania kłębkowego, a jednocześnie współczynnik oczyszczania mocznika. Autorzy ci doszli do następujących wniosków: u chorych na zapalenie kłębków nerkowych nie stwierdza się zwiększonego wchłaniania zwrotnego mocznika w kanalikach: odbywa się ono u tych chorych w zasadzie tak samo jak u zdrowych; przepuszczalność nabłonka kanalikowego nie zmienia się w zapaleniu kłębków nerkowych. Późniejsze badania E. Ekhorna (wg Hogemana) wykazały jednak, że im cięższy jest proces chorobowy w nerkach, tym więcej mocznika ulega wchłanianiu zwrotne­mu. Podobnie zresztą bywa i w zdrowych nerkach, jeżeli diureza ulega znaczniej­szemu zmniejszeniu. Na ogół więc można przyjąć za Goldringiem, że zakres oczysz­czania mocznika zmienia się równolegle ze zmianami wielkości filtracji kłębkowej i że wpływają nań obniżająco czynnościowe i odwracalne zmiany w ciśnieniu wew-nątrzkłębkowym, powodowane przez zmiany w napięciu ścian naczyń doprowadza­jących, a także organiczne i nieodwracalne zarostowe zmiany w kłębkach, zmiany organiczne w tętniczkach przedkłębkowych oraz zastoinowe zmiany w krążeniu.