Tętnice nerkowe (aa. renales) zaopatrujące miąższ nerkowy odchodzą bezpośrednio od brzusznej części tętnicy głównej i przeważnie jeszcze przed dojściem do wnęki oddają gałązki do miedniczek nerkowych i mo-czowodów. W samym miąższu tętnice nerkowe dzielą się na 2 grupy tętnic — grzbietową i brzuszną, a z tych drogą dalszego podziału powsta­ją tętnice międzypłatowe (aa. interlobares). Przebiegają one w słupach nerkowych na granicy między nimi a piramidami i doszedłszy do ich podstaw zawracają w kierunku do nich równoległym, tworząc tętnice łu­kowate (aa. arcuatae). Od tych ostatnich odchodzą do kory gałązki biegną­ce prostolinijnie w kierunku powierzchni nerki. Są to tętnice międzyzra-zikowe, zwane także promienistymi (aa. interlobulares s. aa. radiatae renis). Każda tętniczka międzyzrazikowa oddaje do poszczególnych kłębków szereg krótkich, prostopadle biegnących gałązek — są to właśnie wspom­niane wyżej tętniczki albo naczynia doprowadzające (vasa ajferentia), które wewnątrz kłębka tworzą splot włośniezek zwany dziwną siatką Malpighiego (rete mirábile Mdlpighi). Z tego splotu wychodzi maleńkie naczyńko odprowadzające (vas efferens), które dzieli się poza kłębkiem ponownie na sieć włosowatą otaczającą leżące w siąsiedztwie kanaliki moczowe kręte I rzędu w istocie korowej i tworzącą część międzycewko-wej sieci włosowatej kory. Naczynia doprowadzające kłębków przyrdze-niowych (p. wyżej) odchodzą od tętnic międzyzrazikowych blisko podsta­wy piramid, a nieraz nawet bezpośrednio od tętnic łukowatych (ryc. 6). Naczynia proste (vasa recta) powstają z podziału tętniczek odprowa­dzających kłębków przyrdzeniowych (ryc. 3) i tworzą zazwyczaj w obrę­bie rdzenia pętle w kształcie szpilki do włosów albo litery Y. Jedno ramię pętli wraca w kierunku kory, a drugie biegnie dalej w rdzeniu w stronę brodawki nerkowej. Liczba naczyń tętniczych w rdzeniu maleje w kie- runku do wnęki, gdyż część ich wraca do kory, przechodząc w ramię żyl-ne, chociaż światło ich pozostaje na ogół w całym przebiegu nie zmie­nione. Podobnie złożoną budowę ma wg Truety układ żylny nerki. Otóż rów­nolegle do tętniczek prostych i bardziej obwodowo biegną w rdzeniu wiązki żył prostych (venae rectae), stanowiące jakby żylne ramię tętni­czek prostych. Łączą się one bądź bezpośrednio z odprowadzającymi ży­łami łukowatymi (venae arcuatae), bądź z żyłami międzyzrazikowymi (venae interlobular es), często za pośrednictwem krótkich grubych gałązek o dość szerokim świetle, znajdujących się u samej podstawy tych żył. Oprócz tego międzyzrazikowa sieć włośniczek tętniczych przechodzi w sieć włośniczek żylnych, która łączy się z żyłami międzyzrazikowymi zdążającymi do żył łukowatych. Dzięki swoistemu układowi naczyń powstają dość szczególne warunki ukrwienia różnych odcinków poszczególnych nefronów. Sieć naczyniowa otaczająca kanaliki kręte różnego typu nefronów nie wykazuje znaczniej­szych różnic. Natomiast naczynia otaczające pętle Henlego zachowują się rozmaicie, zależnie od tego, czy pętle należą do nefronu typu korowe­go czy przyrdzeniowego. W nefronach typu korowego niemal cała pętla leży w korze w obrębie sieci włośniczek międzyzrazikowych, a tylko bar­dzo krótki odcinek obejmujący część cienką jest położony w zewnętrznym pasie zewnętrznej warstwy rdzenia, między wiązkami naczyń prostych. Natomiast w nefronach typu przyrdzeniowego tylko kanalik kręty I i II rzędu oraz krótki początkowy odcinek ramienia zstępującego pętli leży w korze w obrębie splotu międzyzrazikowego. Pozostały zaś odcinek tej bardzo długiej pętli, składający się przeważnie z części cienkiej, leży w rdzeniu otoczony przez naczynia proste, których światło jest szersze niż światło włośniczek korowych, co w połączeniu z obecnością płaskiego nabłonka wyściełającego ten cienki odcinek pętli, stwarza szczególne wa­runki wymiany płynów i rozpuszczonych ciał między krwią w naczyniach sąsiadujących a zawartością tej części kanalików nerkowych (ryc. 4). Naczynia proste w rdzeniu tworzą układ o dużej pojemności, umożli­wiający przejście krwi z tętnicy nerkowej poprzez kłębki przyrdzeniowe bezpośrednio do układu żylnego, z całkowitym niemal ominięciem zewnę­trznych warstw kory i kłębków korowych.