Gruczoł krokowy jest silnie umocowany w jamie miednicy; nawet kiedy pęcherz moczowy czy odbytnica są silnie wypełnione, czy też kiedy dno miednicy unosi się ku górze gruczoł krokowy ulega niewielkim tylko zmianom położenia. Umocowanie to zawdzięcza on kilku czynnikom. Już miejsce wejścia cewki moczowej przez podstawę gruczołu i miejsce wyjścia w bliskości wierzchołka, gdzie pasma mięśniowe przechodzą z powierzchni sterczu na pęcherz, jak również na przeponę moczowo-płciową odgrywają rolę w umocowaniu sterczu. Nie mniejsze znaczenie mają pasma włókniste i mięśniowe, które z przedniej ściany miednicy dochodzą do sterczu. Dalszym wreszcie czynnikiem jest tkanka otaczająca gruczoł, która go łączy z tworami sąsiednimi. Wewnętrzna warstwa tej tkanki łącznej poprzeplatana pasmami mięśniówki gładkiej i bezpośrednio przylegająca do sterczu wytwarza jego torebkę czyli powięź sterczu . Powięź ta zwłaszcza na powierzchni tylnej jest mocna oraz gładka i bez trudu daje się na tępo odpreparować. Większość splotu żylnego obejmującego gruczoł krokowy leży między tą powięzią a na zewnątrz od niej położoną warstwą tkanki łącznej. Ma to swoje znaczenie praktyczne, gdyż niezależnie od stosowanej drogi operacyjnej po przecięciu powięzi daje się na tępo wyłuszczyć z niej gruczoł krokowy unikając silniejszego krwotoku.