Tętnienie włośniczkowe zwykle bada się uciskając paznokcie na ich obwo­dzie w ten sposób, aby podstawa paznokcia pozostawała zaczerwieniona, a jego przednia część zbielała, przy tym obserwuje się na przemian zaczer­wienienie i bledniecie zbielałej części przy każdym skurczu serca; względnie bada się paznokieć prześwietlając światłem elektrycznym tkanki miękkie palca. Tętnienie włośniczkowe można obserwować w każdym miejscu, gdzie pole zaczerwienienia skóry graniczy z obszarem zblednięcia, jak np. wzdłuż brzegu pola skórnego, którego zaczerwienienie wywołano lekkim uciskiem, czy też na wargach lub policzkach, które delikatnie uciska się szkiełkiem nakrywkowym. Czasem zjawisko to można obserwować bez zaburzeń choro­bowych, a niekiedy w niedokrwistości. Podobne objawy widuje się w przypad­kach ciężkiego krwotoku. W stanie zwiększonego napięcia układu nerwowego współczulnego lub sympatykotonii często wykrywa się tętno włośniczkowe. Insufficientia valvularum semilunarium aortae. Cechy. Tętnienie kapilarne jest znaczne i zawsze poszukiwane jako objaw potwierdzający rozpoznanie tego uszkodzenia. Morbus Graves-Basedowi. Cechy. Zwykle widuje się tętnienie włośnicz­kowe, a tętno żylne w żyłach ręki bywa wyraźne przy badaniu oglądaniem. Mniej częste przyczyny. Anaemia maioris gradus (szczególnie anaemia perniciosa); hypertensio arterialis; febris; fistula arteriovenosa; ductus arterio­sus persistens; stenosis isthmi aortae.