Szmery sercowo-naczyniowe powstają wskutek drgań zastawek i ścian serca i dużych naczyń pod wpływem prądu krwi lub jej wirów; wiry powstają przy gwałtownym przepływaniu krwi z przestrzeni o względnie wąskim świetle do dróg o znacznie większym świetle; do powstania szmerów przyczynia się rów­nież drganie uszkodzonych płatków zastawek względnie tworów, umocowa­nych na zastawkach czy też na ścianie serca lub naczyń i wystających do światła. Nasilenie szmeru zależy przede wszystkim od szybkości prądu krwi; do zmniejszenia głośności szmeru przyczyniają się takie czynniki pozasercowe, jak np. otyłość i rozedma płuc. Kierunek i rozległość szerzenia się szmeru zależy w pewnym stopniu od jego głośnością w części od charakteru środo­wiska przewodzącego, a w części od kierunku przepływu prądu krwi, który warunkuje szmer. Odróżniamy fizjologiczne i patologiczne szmery serca. Szmery fizjologiczne są to zwykle szmery skurczowe, słabe i chuchające, nie ulegające przewo­dzeniu daleko poza okolicę przedsercową; najczęściej wysłuchuje się je nad tętnicą płucną. Szmery patologiczne mogą powstawać w przyczyn pozaserco-wych (np. w związku z niedokrwistością, wskutek nienormalnych połączeń naczyniowych lub innych zmian patologicznych) lub wewnątrzsercowych (wskutek zajęcia mięśnia sercowego lub zniekształcenia zastawek). Czasem jednak poważne choroby serca przebiegają bez jakichkolwiek szmerów pato­logicznych.