Strup, jedna z wtórnych zmian skóry, jest mniej lub więcej nieregularną, wyschłą na powierzchni skóry masą wysięku. Eczema. Cechy. Strupy albo łuski tworzą się prędzej czy później w każdym przypadku wyprysku. W pęcherzykowej postaci wyprysku pęcherzyki zle­wają się i pękają, a powierzchnia pokrywa się suchą masą żółtawego strupa. Wyprysk krostkowy może również mieć podobne strupy. Impetigo contagiosa. Cechy. Zmiany pęcherzykowo-krostkowe wysychają w ciągu kilku dni i tworzą cienkie, miękkie, łamliwe, żółte, blaszkowe strupv, które oddzielając się, pozostawiają kilka nadżerek na powierzchni. Varicella (ospa wietrzna). Cechy. Po 1—3 dniach pęcherzyki zaczynają wy­sychać, stają się nieregularnie pomarszczone na obwodzie, a w środku poja­wiają się nieco zapadnięte kruche, czarniawe strupy. Variola vera (ospa prawdziwa). Cechy. Krostki ospowe wysychają lub pękają trzeciego lub czwartego dnia, tworząc czerwonawobrązowe strupy, które wydzielają mdlący zapach i wywołują silne swędzenie. W ciągu 2—3 tygodni strupy te oddzielają się i mogą pozostawiać trwałe wgłębienia lub „dzioby" ospowe. Herpes simplex et herpes zoster. Cechy. W opryszczce pospolitej suro-wiczo-ropne pęcherzyki pękają po kilku dniach, a wysychająca surowica two­rzy łuskowate żółtawobrązowe strupy, które odpadają również po kilku dniach. Uszkodzenia te goją się bez zfoliznowacenia. W półpaścu mogą poja­wiać się podobne zmiany, lecz nierzadko istnieje głębsze wtórne zakażenie, które może być przyczyną krost i owrzodzeń; owrzodzenia pokrywają się raczej grubym żółtobrązowym lub brązowym strupem. Takie uszkodzenia mogą goić się z pozostawieniem znacznych zmian bliznowatych. Lues. Cechy. Osutka krostkowa lub wykwity niesztowicowe w kile drugo-rzędowej wysychają, tworząc żółtobrązowe strupy. Kiedy strupy tworzą się warstwowo, powodując powstanie piramid przypominających skorupę ostrygi, nazywa się je brudźcem. Po usunięciu strupów widoczne jest raczej powierz­chowne owrzodzenie, z wyjątkiem zmian niesztowicowych, w których owrzo­dzenie jest głębokie. Kila guzkowa i zmiany trzeciorzędowe także powodują tworzenie strupów, po usunięciu których ujawniają się powierzchowne owrzo­dzenia. Strupy są ciemne, warstwowe, stożkowate, a z podłoża owrzodzenia sączą gęsty, ropny płyn. Sycosis vulgaris. Cechy. Czasami powstaje znaczne zestrupienie, a strupy są brązowawe lub żółte, cienkie i przylegające, zwłaszcza wokół ust. Epithelioma basocellulare (ulcus rodens). Cechy. Guzy często powstają w skórze napromienionej, która jest miejscem rogowacenia popromiennego. W tym obszarze rozwija się guzkowe zgrubienie z otaczającą je strefą rumie­nią. Usunięcie zrogowaciałego strupa odsłania powierzchowny, krwawiący, ziarninujący wrzód. Nabłomiaki podstawnokomórkowe przebiegają przewle­kle; w tym czasie powstają nowe guzki, tworzą się i odpadają strupy, a owrzo­dzenie rozszerza się. Dno wrzodu jest pokryte lepką, martwiczą substancją, niewielką ilością surowiczo^krwawej wydzieliny i strupami. Strupy czasami kryją nierówne, guzkowate krawędzie krateru, co jest bardzo charaktery­styczne dla opisywanej choroby. Epithelioma spinocellulare (rak kolczastokomórkowy). Cechy. Strup po­krywa owrzodzenie i od czasu do czasu odpada lub jest usuwany, po czym stwierdza się powiększenie owrzodzenia. Dermatitis seborrhoica. Cechy. Choroba zaczyna sie zwykle na skórze owło­sionej głowy w postaci małych grudek, które mogą być odosobnione lub zle­wają się i są przykryte miękkimi, luźno przylegającymi, żółtymi strupami, które pokrywają skórę wyraźnie zmienioną zapalnie. Sąsiadująca skóra twa­rzy bywa również zajęta, a także skóra tułowia i kończyn. Keratosis senilis. Cechy. Owalny, żółtawy wykwit o średnicy około 1 cm, zawierający kilka kropkowanych, czarnych plamek, pojawia się najczęściej na twarzy. Zmiany te ciemnieją i powiększają się; powstają na nich bardzo cienkie łuski. Barwa staje się prawie czarna, a łuski przekształcają się w strupy. Kilka takich wykwitów może zlewać się. Lupus vulgaris. Cechy. W odmianie przerostowej wvrosle wzrastają bro-dawkowato, często pokryte strupami i z niewielkim sączeniem. W postaci wrzodziejącej, która bywa połączona albo z zanikową, albo z przerostową postacią tocznia pospolitego, owrzodzenia są postrzępione, brudne, głębokie i niebolesne, ze skąpym unaczynieniem, a czasami większą tkliwością, z two­rzeniem ropy, wyroślami i strupami. Ecthyma. Cechy. Płaskie, żółtawe krostki pojawiające się rzutami, zwłaszcza na nogach i otoczone wyraźnie czerwonymi obwódkami, szybko wysychają, tworząc grube, czerwonawobrązowe strupy. Czasami po oddzieleniu się stru­pów pozostają niewielkie otarcia skóry i przebarwienie. Favus. Cechy. Żółte strupy kształtu sosjerki (wierzch zaklęśnięty), zwane tarczkami (scutula) i mające szczególny zapach pleśni otaczają podstawy włosów. Włosy w tych miejscach łamią się, rozszczepiają lub wypadają, two­rząc łyse powierzchnie. Początkowo małe strupy są odosobnione, lecz później zlewają się. Choroba dotyczy owłosionej skóry głowy, tułowia lub paznokci. Występowanie u dzieci; przewlekłość, obecność grzybni i zarodników Trichophyton schoenleini. Mniej częste przyczyny. Lepra; mycosis fungoides; pemphigus vulgaris; psoriasis rupioides; thromboangiitis obliterans,- framboesia; herpes tonsurans (w zaniedbanych przypadkach); scabies (w zaniedbanych przypadkach); erythe­ma multiforme; pityriasis steatoides (seborrhoea oleosa); morbus Pageli (mammae); scrophulodermia; acne varioliformis; urticaria papulosa (czasami łiszajcowate strupy przy wtórnym zakażeniu); erythrodermia desquamati va; dermatitis exfoliativa (skóra głowy; tworzenie łusek, łoju; następstwa wtór­nego zakażenia); impetigo neonatorum; acrodermatitis streptococcica; acro­dermatitis continua; dermatitis nodularis necrotica; dermatitis vegetans; kera­tosis blennorrhoica; tinea cruris; dermatophyte sis; candidiasis generalisata; tinea barbae; blastomycosis, pompholyX; pediculosis capitis; vaccinia genera­lisata; trichophytiasis megalosporica; guzki mleczarzy (mały strup w środku owrzodzenia); ukłucie pchły piaskowej (wtórne zakażenie); eruptio varicelli-formis Kaposi.