Najądrze przylega do jądra na podobieństwo grzebienia hełmu, pokry­wając je od końca górnego wzdłuż całego tylnego brzegu; jest więc ono zakrzywione i wypukłe ku tyłowi i nieco ku bokowi. Długość najądrza wynosi około 50 mm, szerokość 12 mm, grubość mniej więcej 5 mm. W na­jądrzu odróżniamy głowę, trzon czyli ciało i ogon. Głowa najądrza utworzona jest przez przewodziki, które wychodzą z kanalików sieci jądra, trzon i ogon — przez przewód najądrza łączący przewodziki głowy najądrza z początkiem nasieniowodu. Głowa najądrza (caput epididymidis) stanowi górną i najgrubszą część narządu, która spoczywa na końcu górnym trzonu, skierowana nieco przy­środkowo. Do jądra przylega ona swą dolną, nieco wklęsłą powierzchnią i jest z nim ściśle złączona: błoną surowiczą, blaszką trzewna osłony pochwo­wej jądra, która z jądra przerzuca się na najądrze i całkowicie pokrywa głowę z wyjątkiem powierzchni przylegającej do jądra; warstwą tkanki łącznej; wreszcie przewodzikami odprowadzającymi biegnącymi z jądra do najądrza. Trzon najądrza (corpus epididymidis). Głowa najądrza bez widocznej granicy przechodzi w trzon. W przekroju poprzecznym jest on mniej więcej trójkątny i swą powierzchnią przednią nieco wklęsłą przylega do tylnego brzegu jądra i do tylnego odcinka jego powierzchni bocznej. Jest on od niej częściowo oddzielony zatoką najądrza, a poza tym tylko luźno złączom warstwą tkanki łącznej. Ogon najądrza (cauda epididymidis). Ku dołowi trzon przechodzi w końcową zwężającą się część, w ogon najądrza tkanką łączną złączony z tylnym brzegiem jądra. U dołu koniec ogona ostrym i nagłym zgięciem przechodzi w początek nasieniowodu kierującego się ku górze i ku tyłowi.