Od dawna znane były przypadki ciężkiej, nieraz śmiertelnej niedomogi nerek z mocznicą, występującą w różnych stanach chorobowych, w któ­rych nie można było stwierdzić charakterystycznych opisywanych przez Volharda i jego szkołę zmian patologicznych w kłębkach, kanalikach lub naczyniach nerkowych, ani też objawów stwardnienia miąższu nerkowego. Wprowadzono więc do kliniki pojęcie „mocznicy„pozanerkowej" (extra­renale Niereninsuffizienz niemieckich autorów)' w której uszkodzenie czynności nerek uważano za zjawisko wtórne. Typowym przykładem może być tzw. mocznica hipochloremiczna (azotemie par manque de sel), opra­cowana w swoim czasie przez Bluma i współpr. mocznica przednerkowa (prerenal azotemia Fishberga) lub pozanerkowa (uremia extrarenalis), w której nie stwierdza się zdaniem tego autora odpowiednich zmian mor­fologicznych w nerkach.