Jak już wspominaliśmy wyżej, ze środków farmakologicznych na pierwszy plan w leczeniu choroby nadciśnieniowej wysunęły się obecnie wprowadzone ostatnio do lecznictwa preparaty obniżające ciśnienie — syntetyczne (pochodne penta- i heksametonium oraz pochodne hydrazy-noftalazyny — apresolina i nepresol f. „Ciba") a także wyciągi z roślin — „Serpasil", ,,Raudixin" z Rauwolfia serpentina —■ i „Veriloid", ,,Veral-ba", „Vergitryl", „Veratrite" — z Veratrum viride. Mechanizmy działania tych rozmaitych środków są zresztą całkowicie odmienne. Środki pochodne penta — i heksametonium (z grupy związków poli­rne tyleno- dwu- i trójmetyloamonowych o budowie chemicznej wzoru ogólnego. wpływają w swoisty sposób na synapsy zwojów autonomicznych i znoszą ich wrażliwość na acetylocholinę, blokując przenoszenie wszelkich bodź­ców zarówno pochodzenia współczulnego, jak i przywspółczulnego przez te zwoje. Natomiast nie wywierają one wpływu na zakończenia nerwów ruchowych. Porażenia zwojów współczulnych powoduje przede wszystkim rozsze­rzenie naczyń i obniżenie ciśnienia krwi — zwłaszcza w pozycji stojącej, a także szereg innych zjawisk patologicznych zależnych od wyłączenia wpływu układu współczulnego na obwód. Stwierdza się więc wzrost prze­pływu krwi przez dystalne odcinki ciała (stąd ortostatyczny charakter otrzymywanego przez działanie tych środków podciśnienia), zmniejszone wchłanianie i mniejszą ruchomość jelita (stąd uporczywe zaparcia), spa­dek kwasoty soku żołądkowego, niemoc płciowa u mężczyzn, zmniejszone wydzielanie gruczołów ślinowych i potowych, rozszerzenie źrenic i pogor­szenie akomodacji (porażenie zwoju rzęskowego), zmniejszone napięcie mięśniówki pęcherza moczowego (Dadlez i Kubikowski, Griffith, Schroe­der i in.). Związki blokujące zwoje autonomiczne bardzo źle wchłaniają się w jelitach, dobrze wydalane są drogą nerek, działanie ich jest szybkie, ale krótkotrwałe; łatwo doprowadzają do przyzwyczajenia, co stwarza nieraz konieczność powiększania dawki lub przejścia na inny lek.