Przy końcu bańki w kierunku gruczołu krokowego droga, nasienia raz jeszcze zmienia swą nazwę. Droga ta w obrębie gruczołu krokowego, który przenika w jego części tylno-górnej, ma nazwę przewodu wytryskowego (ductus ejaculatońus); do jego początku wiedzie pęcherzyk nasienny. W stosunku do bańki światło przewodu jest wąskie; z 1 mm, jakie ma ono w przekroju poprzecznym u swego początku, zmniejsza się do 0,2 mm. Długość przewodu wytryskowego, od miejsca, w którym uchodzi doń przewód wydalający pęcherzyka nasiennego aż do miejsca ujścia do cewki moczowej, wynosi 2 cm. Oba przewody wytryskowe, prawy i lewy, leżą tuż obok siebie, u swego końca obejmują one nieparzyste szczelinowate, podłużne wpuklenie, głębokości do i cm, tzw. łagiewkę sterczową i każdy z nich uchodzi drobną szczelinką na małym wzniesieniu błony śluzowej cewki moczowej — na wzgórku nasiennym. Oba powyższe ujścia oplecione są splotami żylnymi i włóknami sprężystymi. Budowa ściany. Błona śluzowa przewodu wytryskowego układa się w liczne, drobne fałdziki podłużne; ma ona również małe uchyłki, które wychodzą z głębi fałdów i kończą się ślepo. Nabłonek jest to przeważnie jednowarstwowy nabłonek Zamknięcie przewodu wytryskowego odbywa się pod wpływem napięcia mięśniówki. Podczas wytrysku rozluźnia się ona a mięśniówka nasieniowodu przesuwa nasienie, przy czym z powodu zwężonego światła w przewodach wytryskowych nasienie uzyskuje w nich znacznie większą szybkość. Z przewodu wytryskowego nasienie dostaje się do cewki moczowej i dalsza jego droga jest ta sama co moczu. Dlatego następny odcinek cewki nosi też nazwę kanału moczowo-nasiennego lub moczowo-płciowego; z budową cewki zapoznamy się nie­bawem.