Z innych jeszcze produktów przemiany materii znajdujemy w moczu pochodne siarki. Jak wiadomo, jest ona końcowym produktem utleniania aminokwasów zawierających siarkę, głównie — cystyny i metioniny. Po­za białkami źródłem jej może być szereg innych ciał, jak tiamina (wita­mina Bi), biotyna, insulina, kwas chondroitynosiarkowy i wreszcie he­paryna, która prawdopodobnie zawdzięcza wchodzącej w skład jej cząs­teczce siarczanów swoje działanie przeciwkrzepliwe (White). Znana jest rola przemiany siarkowej w wytwarzaniu sprzężonych rozpuszczalnych estrów fenolowych oraz kwasu merkaptanowego (z cysteiny) i jego soli, ułatwiających wydalanie różnych obcych i trujących ciał z ustroju. Około 80% siarki wydziela się w postaci sprzężonych estrów fenolowych, 15% — w postaci połączeń organicznych. Mechanizmy fizjologiczne regulujące wydalanie siarczanów w moczu nie są jeszcze całkowicie poznane. Istnieją sprzeczne opinie co do tego, jaki jest udział czynności kanalików w regulowaniu ilości wydalanych soli kwasu siarkowego. W każdym razie osiągnięte w ostatnich latach wyniki prac doświadczalnych wielu badaczy (jak np. Macy, Keith, Power, White, Goudsmit, wreszcie Bjering i Ollgaard, a ostatnio Schwarz, Smith i Winkler — wg Smitha) przemawiają za tym, że w prawidłowych warun­kach i przy normalnym stężeniu siarczanów w osoczu (około 0,4 mM/litr) część przesączonych w kłębkach siarczanów ulega wchłanianiu zwrotne­mu w kanalikach. Jednak podwyższony poziom w osoczu i zwiększenie ładunku siarczanów T dostarczanego kanalikom w jednostce czasu powo­dują szybkie nasycenie ich zdolności wchłaniania, tak że przy stężeniu siarki w osoczu ponad 1,0—1,2 mEq/litr wchłanianie zwrotne nie wzrasta dalej odpowiednio do wyższego poziomu w osoczu i większej ilości prze­sączonej, lecz całkowity nadmiar zostaje wydalony z moczem.