Przebieg kliniczny periarteritis nodosa może być bardzo rozmaity, cza­sami ma wybitnie przewlekły charakter, trwa kilka lat, z wieloma okre­sami zwolnień i pogorszeń, z coraz bardziej urozmaiconym wachlarzen objawów, w miarę zajmowania coraz to innych narządów i układów, z po­stępującym wyniszczeniem — jak to było we wspomnianym już własnym przypadku ogłoszonym wspólnie z Groniowskim. W innych przypadkach choroba przebiega bardziej burzliwie jako pod­ostry, lub nawet ostry proces o charakterze posoczniczym (dotyczy to zwłaszcza postaci „uczuleniowej" zapalenia martwiczego tętnic, opisanej przez Zeeka i współpr.), albo też jako nadciśnienie złośliwe. W każdym razie przyżyciowe rozpoznanie jest tu bardzo trudne; zależy ono raczej od przypadkowego stwierdzenia charakterystycznych zmian naczyniowych przy badaniu histologicznym usuniętego operacyjnie na­rządu (np. wyrostka, pęcherzyka żółciowego lub nerki) czy guzka skórnego. Rozpoznanie różnicowe bywa nieraz niezmiernie trudne, jak to wynika z bardzo licznych błędów rozpoznawczych w tych przypadkach, przytaczanych z piśmiennictwa przez Mowreya i Lundberga, w których periarteritis nodosa przyjmowana była za włośnicę, dur brzuszny, zapa­lenie pęcherzyka żółciowego, zapalenie wyrostka robaczkowego, czerwon­kę, zapalenie opon i mózgu, gruźlicę, zapalenie wielonerwowe, zapalenie mięśni, gościec wielostawowy, nieżyt żołądka i jelit, posocznicę, ostre zapalenie nerek, marskość nerek itd. Pestel ocenia dotychczasową liczbę trafnych rozpoznań za życia, „a właściwie — ante mortem", najwyżej na 15%, a Wulfowicz uważa wczesne rozpoznanie choroby prawie za nie­możliwe.