Próba z wyciągiem tylnego płata przysadki, opracowana w r. 1941 przez Sodemana i Engelhardta i szeroko stosowana przez Fishberga, po­lega na tym, że badany bez żadnego uprzedniego przygotowania i o do­wolnej porze dnia otrzymuje podskórnie 10 jednostek U. S. P. wyciągu z tylnego płata przysadki i następnie co 3 godziny oddaje porcje moczu, w których mierzy się ciężar właściwy i ilość. Prawidłowo ciężar właściwy jednej z tych 3 porcji osiąga lub przekracza wartość 1022. Jeżeli więc stwierdzi się, iż badany oddaje spontanicznie mocz o c. wł. 1022 lub wyż­szym, wykonanie próby staje się zbędne. Otóż, zdaniem Schneeberga, który porównywał różne odmiany prób stężeniowych, próba z wyciągiem z tylnego płata przysadki jest doskonała dzięki prostocie wykonania i te­mu, że nie zachodzi tu konieczność wstrzymywania się przez badanego od przyjmowania płynów, co stanowi źródło licznych błędów przy wyko­nywaniu innych modyfikacji tej próby. Za przeciwwskazania do tej próby uważa Schneeberg: 1) osobniczą nadwrażliwość w stosunku do wy­ciągów przysadki, 2) ciążę, 3) cięższe zmiany w tętnicach wieńcowych (przebyty zawał serca, ciężką przewlekłą niedostateczność wieńcową), 4) padaczkę.