W sąsiedztwie narządów płciowych kobiecych, podobnie jak męskich, widoczna jest pewna ilość narządów szczątkowych. Są to twory embrionalne, pozostałości pra­nercza i jego przewodu, które się nie rozwinęły. Zaliczamy do nich nadjajnik, przy­jajnik, przyczepek pęcherzykowaty oraz kanał Gartnera. Nadjajnik (epobphoron) jest pozostałością środkowej części pranercza, odpowiada więc najądrzu u mężczyzny. Leży on między obiema blaszkami krezki jajowodu i składa się z grupy kanalików. Jeden z nich zwany przewodem podłużnym nadjajnika (ductus epoóphori longitudinalis) biegnie tuż poniżej i równolegle do jajowodu. Z prze­wodem podłużnym łączy się 10 do 20 przewodzików poprzecznych (ductuli transuersi), które idą nieco zbieżnie ku dołowi. Najwyraźniej są one widoczne kiedy rozciągniętą krezkę jajowodu oglądamy pod światło. Część przewodzików poprzecznych nie dochodzi do jajnika, część zaś może wnikać aż do wnęki jajnika; kończąc się ślepo nie łączą się one jednak ze szczątkowymi również kanalikami sieci jajnika, jak odpo­wiadające im przewodziki odprowadzające najądrza z kanalikami sieci jądra. Kanaliki nadjajnika wysiane są nabłonkiem jednowarstwowym wałeczkowatym spoczywającym na cienkiej warstwie tkanki łącznej i warstewce gładkiej mięśniówki okrężnej. Przyjajnik (paroophron) składa się z kłębka krótkich, drobniutkich kanalików zbudowanych jak kanaliki nadjajnika. Są to pozostałości dolnej części pranercza i odpo­wiadają przyjądrzu u mężczyzny. Występują one wyraźnie u dzieci w pierwszych paru latach życia, potem są już niedostrzegalne gołym okiem. Przyjajnik leży w krezce jajo­wodu bliżej macicy niż nadjajnik, między odgałęzieniami tętnicy jajnikowej. Przyczepek pęcherzykowaty. Z odszczepionych kanalików powstawać mogą jeden lub dwa uszypułowane przyczepki pęcherzykowate; przypuszczalnie są to pozostałości pranercza lub przewodu pranercza i mają podobną budowę do przyczepka najądrza, tworu odpowiadającego im u mężczyzny. Średnica pęcherzyka waha się od 1 do 12 mm; może on być silnie wypełniony płynem, lub też zapadnięty. Również długość szypuly jest bardzo zmienna i waha się od 5 do 30 mm. Kanał Gartnera pochodzi z przewodu pranercza. Górny jego odcinek stanowi przewód podłużny nadjajnikowy (ductus epoóphori longitudinalis), o którym wspominaliśmy wyżej. Dolny odcinek wzdłuż jajowodu, brzegów bocznych macicy aż do pochwy może się czasem zachować i wtedy nosi nazwę kanału Gartnera. Występuje on stale u zarodka, następnie z reguły zanika, jednak jeszcze u dorosłej kobiety różne jego części mogą się zachować (wg Testut mniej więcej w 33%). U nie­których ssaków występuje on stale.