Najczęstszą przyczyną owrzodzenia kończyny dolnej jest duże zmniejszenie przepływu krwi tętniczej przez skórę oraz zakłócenie odpływu krwi żylnej. Należy jednak pamiętać, że istnieje szereg zmian pozanaczyniowych, w któ­rych spotyka się ten rodzaj uszkodzenia. Ulcus varicosum cruris (owrzodzenie żyiakowe niebolesne przewlekłe lub modzelowate). Cechy. Stwierdza się owalny, często niebolesny przewlekły wrzód, umiejscowiony zwykle po wewnętrznej stronie podudzia, około 5 cm powyżej kostki. Wrzód może być niewielki lub rozciągać się wokół całego podudzia. Brzegi jego są pochyłe, twarde i przekrwione, dno głębokie, błysz­czące, brudnożółte z kilkoma delikatnymi pąkami tkanki ziarninującej. Wrzód jest zbity, zrośnięty z podłożem i otoczony przez utrzymujący się obrzęk oraz przebarwioną i stwardniałą skórę. Wydzielina wrzodu często ma właściwości drażniące i może wywołać wyprysk. Jest on zwykle bardziej powierzchowny i mniej odporny na leczenie od wrzodu powstającego po zakrzepowym zapa­leniu żył. Obecność żylaków; pojawianie się w drugiej połowie życia. Ulcus postphlebiticum.Cechy. Wrzód może rozpoczynać się martwicą i od­dzielaniem powierzchownych warstw skóry albo czasem część ściany żyl­nej może oddzielać się w postaci strzępu martwiczego wspólnie z leżącymi ponad nią tkankami. W efekcie powstaje głębokie, nieregularnie ukształto­wane, bolesne owrzodzenie, zajmujące niekiedy dużą powierzchnię podudzia, z brudną, zainfekowaną podstawą, odrażającym zapachem oraz otoczone skó­rą obrzmiałą, stwardniałą, zmienioną zapalnie i znacznie przebarwioną (wrzód zastoinowy). Ulcus ischaemicum. Cechy. Niewielki uraz lub nieznaczna infekcja przy nie­odpowiednim odżywieniu tkanek może zapoczątkować powstanie wrzodu koń­czyny dolnej: W przypadkach tych proces może drążyć do powięzi głębokiej, odsłaniając mięśnie i ścięgna, dając początek rozległemu owrzodzeniu z wtór­ną infekcją i martwiczym strupem. Ból w obszarze wrzodu; chromanie przerywane; obecność zarostowo-zakrzepowego zapalenia naczyń, zespołu Leriche lub innych zabu­rzeń, prowadzących do zamknięcia światła naczyń. Ulcus cum panniculitide indurativa chronica et ulcus chronicum simplex. Cechy. Wrzód jest okrągły lub owalny, otoczony przekrwioną, przebarwioną i stwardniałą skórą, dno jego jest nierówne i zwykle pokryte ziarniną, brzegi grube, wywrócone na zewnątrz i niewrażliwe na dotyk. Często w otoczeniu stwierdza się wyprysk lub brązowe przebarwienie skóry. Obecność czynnika etiologicznego, jak: przewlekły obrzęk, starszy wiek, działanie zimna, uraz, ucisk; powstająca na powyższym tle nie­wielka reakcja zapalna i miejscowe zapalenie powierzchownych żył; czasem żylaki, lecz nie zawsze. Ulcus syphiliticum. Cechy. Wrzody mają charakter drążący, przebijają na zewnątrz, mają ostro ścięte lub nierówne brzegi i postrzępioną podstawę, ob­rysy okrągłe, półokrągłe lub pełzające i często są pokryte grubymi strupami lub lepkim, trudnym do usunięcia ciemnożółtym strzępem martwiczej tkanki. Mają skłonność do gojenia się w jednym miejscu i rozwijania w innym oraz występują zwykle w większej ilości z tendencją do łączenia się. Blizny są cienkie i miękkie, powstają w dolnych okolicach podudzia i zwykle wokół brzegów są przebarwione, a białe i lekko zagłębione w centrum. Najczęściej umiejscawiają się w środkowej i górnej trzeciej części podudzia. Obecność innych objawów kiły; dodatnie odczyny sero­logiczne; dodatni wynik leczenia przeciwkiłowego. Ulcus tuberculosum. Cechy. Wrzód jest bardzo przewlekły i charakteryzuje się podminowaniem skóry w znacznym oddaleniu od brzegów. Powierzchnia jego jest blada, ziarninowanie bardzo nieznaczne; w kilku miejscach stwier­dza się małe ogniska serowacenia. Tkanki pokrywające wrzód są sine i wraż­liwe na dotyk, wydzielina jest rzadka i skąpa. W wywiadzie — ropień gruźliczy w tkance podskórnej lub w kości; obecność gruźlicy w innym miejscu; test tuberkulinowy; biopsja. Epithelioma. Cechy. Nabłoniak może rozwijać się w zwykłym wrzodzie lub owrzodzeniu na tle żylaka. Wrzód rozprzestrzenia się, brzegi jego ulegają uniesieniu, wywróceniu i stwardnieniu. Przy niezahamowanym rozwoju zosta­je zaatakowana kość. Powiększone węzły chłonne w pachwinie; biopsja. Mniej częste przyczyny. Ulcus acutum sive infectiosum; ulcus rodens; sar­coma; melanoma; lepra; malleus; anthrax; pediculosis corporis; erythema induratum (morbus Bazin); ecthyma; anaemia drepanocytica; dracontiasis; insufficientia circulatoria chronica cardiaca; hypertensio; pernio chronicum (owrzodzenie węzłów podskórnych); diphtheria cutis; ulcus factitium; zamknię­cie dróg chłonnych (elephantiasis); grzybica (blastomycosis, sporotrichosis, actinomycosis); czynniki fizyczne (oparzenie, promieniowanie itd.); ropne in­fekcje podudzia.