Badany wypija (niekoniecznie na czczo) 300—500 ml wody i po krótkim czasie oddaje mocz, ewentualnie opróżnia się pęcherz cewnikiem, następnie przepłukuje się 50 ml fizjologicznego roztworu soli, notując dokładnie czas oddania moczu (moczD), jako początek próby. Po 30 min. (po opróżnieniu pęcherza) pobiera się 10—15 ml krwi z żyły, a po upływie dalszych 30 min., a więc w 60 min. od pierwszego oddania mo­czu, badany ponownie opróżnia pęcherz. Otrzymaną porcję moczu (moczi) należy dokładnie zmierzyć notując znowu ściśle czas (w celu obliczenia diurezy minuto­wej V). Jeżeli badany nie odda moczu ściśle po 60, ale po 50 lub 70 min. po pierwszym opróżnieniu pęcherza, to oczywiście należy wprowadzić odpowiednią poprawkę w obli­czanie wartości V. Następnie określa się zawartość kreatyniny w pobranej porcji krwi i moczu, i oblicza się współczynnik oczyszczania kreatyniny według ogólnego wzoru Ck X = w którym Vkr = stężenie kreatyniny w moczui, V = diureza obliczona w ciągu minuty, Pkr = stężenie kreatyniny we krwi badanego. Współczyn­nik ten, podobnie jak współczynnik oczyszczania inuliny i tiosiarczanu sodu odpo­wiada mniej więcej wielkości filtracji kłębkowej F. Odejmując wartość V od otrzy­manej wartości Ck — otrzymujemy ilość wody wchłanianej w kanalikach z powro- tern z przesączu kłębkowego, a z wzoru X 100 obliczamy wielkość wchłania- nia zwrotnego wody w kanalikach w %> filtracji kłębkowej. Prawidłowo wielkość ta wynosi od 97 do 99% filtracji, zwiększa się w nerczycach lipoidalnych wskutek wydalania małej ilości stężonego moczu, zmniejsza się zaś przy uszkodzeniu nabłonka kanalikowego, np. w marskiej nerce. Dla większej ścisłości można zmodyfikować technikę wykonania próby tak, aby otrzymać 2 porcje krwi i 2 porcje moczu oraz obliczyć współczynnik oczyszczania dwukrotnie, biorąc średnią arytmetyczną obydwu wyników, jak to podawaliśmy przy obliczaniu współczynnika oczyszczania mocznika i tiosiarczanu sodu.