Napięcie warg głosowych regulują głównie dwa mięśnie: m. głosowy opisany poprzednio i m. pierścienno-tarczowy. M. pierścienno-tarczowy jest mięśniem pa­rzystym, czworokątnym, u góry szerszym niż u dołu. Przyczepy. Mięsień rozpoczyna się na powierzchni zewnętrznej łuku chrząstki pierścieniowatej i kończy na brzegu dolnym płytki chrząstki tarczowatej aż do wierzchołka rogu dolnego, zachodząc na jej powierzchnię wewnętrzną. Włókna biegną wachlarzowato ku górze: w odcinku przednim bardziej pionowo — część prosta (pars reda), w tylnym bardziej pochyło — część skośna (pars obligua). Obie części są nieraz wyraźnie od siebie od­dzielone. Położenie. Mięsień pierścienno-tarczowy położony jest na bocznej stronie krtani, przykryty częściowo przez gruczoł tarczowy oraz mięsień mostkowo-tarczowy i mostkowo-gnykowy. Z przodu między mięśniami stron obu widoczne jest więzadło pierścienno-tarczowe. Z tyłu przykrywają go zazwyczaj wiązki zwieracza dolnego gardła. Czynność. Przy ustalonej chrząstce tarczowatej mięsień unosi łuk chrząstki pierścieniowatej, jej płytka przechyla się ku tyłowi a wraz z nią chrząstki nalewkowate. Przy ustalonej chrząstce pierścieniowatej chrząstka tarczowata przechyla się do przodu. W obu przypadkach wzrasta odległość między chrząstkami nalewkowatymi (wyrostkami głoso­wymi) a chrząstką tarczowata (kątem chrząstki tarczowatej), w wyniku czego wydłuża się warga głosowa (więzadło głosowe i m. głosowy). Długość warg głosowych warunkuje więc m. pierścienno-tarczowy: im silniej się skraca, tym bardziej wydłużają się wargi głosowe i biernie się napinają. Antagonistą m. pierścienno-tarczowego jest m. mostkowo-tarczowy , który zgiętą do przodu chrząstkę tarczowata pociąga ku tyłowi i rozluźnia więzadła głosowe. Z chwilą kiedy m. pierścienno-tarczowy biernie nadał wargom głosowym odpowiednią długość, m. głosowy może zacząć pracować.