Krtań , górny odcinek dróg oddechowych dolnych długości 4—6 cm, wykształcony jest w narząd głosowy. U mężczyzn krtań jest widoczna na szyi w postaci wyniosłości krtaniowej albo tzw. jabłka Adama (prominentia laryngea s. pomum Adami); podczas łykania, mowy czy śpiewu krtań unosi się i opada, ponieważ jest włączona w mięśnie podgnykowe i zawieszona na kości gnykowej szeroką, sprężystą blaszką łącznotkankową — błoną tarczowo-gnykową (membrana thyreohyoidea). Wewnątrz krtani mieści się właściwy aparat głosowy — głośnia (glottis), w skład której wchodzą wargi głosowe, prawa i lewa, za­wierające więzadła głosowe (ligamenta vocalia) rozpięte mniej więcej strzałkowo między chrząstkami nalewkowatymi a chrząstką tarczowatą. Wolny brzeg warg głosowych tworzy tzw. fałdy głosowe (plicae vocales). Między obu fałdami głosowymi i chrząstkami nalewkowatymi leży szpara głośni (rima glottidis). Pięć większych płytek chrzestnych (nieparzyste chrząstki: tarczowatą, pierścieniowata, nagłośniowa i parzyste chrząstki nalewkowate) oraz kilka drobnych tworzą ruchomy szkielet krtani. Szkielet ten poruszany przez mięśnie krtani reguluje szerokość i kształt szpary głośni oraz ilość powietrza oddechowego. Pod wpływem wydechowego prądu powietrza wargi głosowe zaczynają drgać i wydają dźwięki, tak jak piszczałka wargowa. Wysokość, głębokość i siła głosu zależne są od napięcia i ustawienia warg głosowych oraz od siły i szybkości wydechowego prądu powietrza. Charakterystycznej barwy jednak nabiera głos dopiero powyżej krtani w cewie przystawkowej, którą wytwarzają: gardło, jama ustna i jama nosowa.