Wejście do krtani (aditus laryngis) stanowi górny otwór przedsionka; jest ono ustawione prawie pionowo, skierowane ku tylnej ścianie gardła. Na zwłokach jest ono u góry szerokie i owalne, zwęża się w kierunku chrząstek nalewkowatych, wreszcie tworzy wąską szparę między nimi. U osoby żywej kształt wejścia jest zmienny w zależności od oddechu, wytwarzanych dźwięków itp. Wejście do krtani ogra­nicza u góry i z przodu górny brzeg nagłośni (epiglottis), z boków dwa symetryczne fałdy błony śluzowej biegnące z brzegów bocznych nagłośni (ku tyłowi, dołowi i przyśrodkowo) do wierzchołka chrząstek nalewkowatych zwane fałdami na-lewkowo-nagłośniowymi (plicae ary-epiglotti-cae), z tyłu i u dołu wcięcie błony śluzowej — wcięcie międzynalewkowe (incisura interaryte­noidea) położone między obu chrząstkami nalewko-watymi. W obu fałdach nalewkowo-nagłośniowych leżą guzki klinowate i rożkowate (tubercula cuneiformia et corniculata) wraz z odpowiednimi chrząstkami. Błona śluzowa ma tu szczególnie wiotką tkankę podśluzową, tak że w przypad­kach chorobowych ulega nagłym obrzękom (wadliwie zwanych »obrzękiem głośni), które mogą bardzo silnie zwężać wejście do krtani i nawet zagrażać życiu. Przy wejściu do krtani nabłonek błony śluzowej jest jeszcze nabłonkiem wielo­warstwowym płaskim, tak jak jamy ustnej i większości gardła. Dopiero nieco niżej rozpoczyna się nabłonek oddechowy — wielorzędowy nabłonek migawkowy cha­rakterystyczny dla przewodu oddechowego. Skupienia mieszanych gruczołów cewkowo-pęcherzykowych podobnych do gruczołów tchawiczych występują licznie na obu po­wierzchniach chrząstki nagłośniowej; leżą tu one w dołkach chrząstki. Gruczoły po­łożone na stronie językowej chrząstki nagłośniowej przebijają ją swymi przewodami wyprowadzającymi i uchodzą na powierzchni krtaniowej. Przy wejściu do krtani w nabłonku błony śluzowej występują poszczególne kubki smakowe. Cząsteczki pożywienia normalnie nie przedostają się do wejścia do krtani. Nawet najmniejsze ciała obce wywołują momentalnie silne napady kaszlu. Świadczy to o bogactwie bardzo wrażliwych zakończeń nerwowych (gałązek nerwu krtaniowego górnego) za­opatrujących błonę śluzową wejścia do krtani. Przedsionek krtani albo jama górna krtani (sięga od fałdów nalewkowo-nagłośniowych (wejścia do krtani) aż do fałdów kieszonki krtaniowej. Ściana przednia jest przeszło dwa razy wyższa niż ściana tylna, odpowiednio do różnej długości nagłośni i wysokości chrząstek nalewkowatych. Poza tym ściana tylna jest zmiennie ukształtowana, zależnie od tego czy chrząstki nalewkowate ustawiają się tuż przy sobie czy też szeroko się rozchodzą; w pierwszym przypadku błona śluzowa wytwarza wąskie wcięcie międzynalewkowe , w drugim wcięcie to się rozciąga wytwarzając poprzecznie ułożony fałd . Ściana przednia utworzona jest przez tylną powierzchnię nagłośni; w dolnej jej części zaznacza się wyraźnie występ skierowany do światła, guzek nagłośniowy (tuberculum epiglotticum) wy­wołany szypułką nagłośni i więzadłem tarczowo-nagłośniowym; guzek ten jest punktem orientacyjnym w badaniach laryngoskopowych na osobie żywej. Powyżej guzka nagłośnia jest ukształtowana odwrotnie, podłużną, rynienkowatą wklęsłością skierowana do światła. Ta część nagłośni zmienia też swój kształt, kiedy nagłośnia zginając się ku tyłowi przykrywa wejście do krtani.