Nerka zbudowana jest podobnie do złożonego gruczołu cewkowego; jest ona utwo­rzona z tzw. cewek lub kanalików nerkowych (tubuli renales)—delikatnych przewodów wysłanych jednowarstwowym nabłonkiem, długości około 5 cm, światło i budowa których w różnych odcinkach są bardzo różne. W kanaliku nerkowym odróż­niamy dwie rozwojowo różne części: wydzielniczą — tzw. nefron oraz wyprowadza­jącą— tzw. cewkę zbiorczą, która na brodawce nerkowej przewodem brodaw­kowym uchodzi do kielicha miedniczki nerkowej. Początek nefronu zwany kłębkiem (glomerulus) wpuklony jest w dwuścienny worek — tzw. torebkę kłębka (capsula glomeruli); kłębek wraz z torebką tworzą ciałko nerkowe (corpusculum renis). Następny odcinek nefronu łączący się z torebką kłębka, jak również odcinek końcowy nefronu biegną kręto w korze nerki i dawniej nosiły nazwę kanalików krętych I i II rzędu . Obydwa te odcinki łączy część środkowa zwana pętlą Henlego (ansa Henlei); ma ona kształt szpilki do włosów i składa się z ramienia zstępującego i wstępującego biegnących równolegle obok siebie w rdzeniu nerki, wpierw w promieniu rdzeniowym, dalej w piramidzie, schodząc w niej w kie­runku brodawki do różnego poziomu; z tego powodu wytwarzają się więc pętle długie i pętle krótkie, ostatnie co najmniej siedmiokrotnie liczniejsze . Koniec ra­mienia wstępującego pętli zbliża się znowu do ciałka nerkowego i przechodzi w ostatni odcinek nefronu — wstawkę; wstawka robi kilka skrętów w obrębie kory i łączy się z cewką zbiorczą. Cewki zbiorcze, jak przewody wyprowadzające gruczołów, łączą się w coraz większe gałęzie biegnąc prostolinijnie w rdzeniu nerki. Gołym okiem widoczne różnice między korą a rdzeniem w pierwszym rzędzie powodowane są różnym prze­biegiem kanalików; części kanalików położone bowiem w korze, jak widzieliśmy, mają drogę krętą, w rdzeniu zaś prostą. Jak z powyższego wynika w kanaliku nerkowym składającym się z dwóch zasadni­czych części, nefronu i przewodu zbiorczego wyróżnić należy mniejsze, odmiennie zbudowane i funkcjonujące odcinki.