Ściana cewki składa się z dwóch tylko warstw, błony mięśniowej i błony śluzowej. Włóknista błona zewnętrzna jako samodzielna warstwa tu nie występuje; ku tyłowi tkanka łączna bez widocznej granicy przechodzi w przegrodę cewkowo-pochwową, która łączy cewkę z przednią ścianą pochwy. Błona mięśniowa składa się z wewnętrznej warstwy podłużnej i ze­wnętrznej okrężnej, która w kierunku pęcherza przybiera na grubości i w ob­rębie pierścienia cewki moczowej wytwarza gładki zwieracz pęcherza. Pasma tego mięśnia w kształcie pętli, podobnie jak u mężczyzny, łączą się z mięśniem trójkąta pęcherzowego . Na zewnątrz gładka mięśniówka okrężna cewki prawie aż do pęcherza objęta jest pasmami poprzecznie prążkowanymi zwieracza cewki moczowej. W kierunku pęcherza obejmuje ona wyłącznie cewkę moczową, w kierunku przepony moczowo-płciowej i w jej obrębie, jako zwieracz moczowo-płciowy obejmuje wspólnie cewkę i pochwę. Skurcz mięśniówki okrężnej może całkowicie zamykać światło cewki w całej jej długości; szczególnie mocne zamknięcie występuje z jednej strony w obrębie ujścia wewnętrznego cewki, z drugiej w obrębie ujścia zewnętrznego; przy oddawaniu moczu oba zwieracze, gładki i prążkowany muszą się odruchowo rozluźniać. Błona śluzowa. Za pośrednictwem tkanki podśluzowej do błony mięśnio­wej przylega gruba błona śluzowa właściwa. Błona śluzowa ma barwę blado­różową. Podobnie jak u mężczyzny układa się ona w podłużne fałdy, jednak mniej liczne i mniej rozgałęzione. W tylnej ścianie cewki wpukla się do światła szczególnie silny fałd błony śluzowej, grzebień cewki moczowej (crista urethralis), który ciągnie się w przedłużeniu języczka cewki lub w razie jego braku w przedłużeniu trójkąta pęcherzowego, aż do ujścia zewnętrznego cewki. Błona śluzowa wysłana jest u góry nabłonkiem przejściowym, który ku dołowi stopniowo przekształca się w nabłonek wałeczkowaty, a następnie w wielowarstwowy nabłonek płaski niezrogowaciały. Blaszka właściwa nie tworzy brodawek, naczynia wnikają pod samą pokrywę nabłonkową. Blaszka właściwa podobnie jak tkanka podśluzową zawiera obfite sieci sprężyste, jak również sploty żylne komunikujące się w okolicy brodawki cewki z żyłami części płciowych zewnętrznych. Drobne śluzowe gruczoły cewki moczowej (glandulae urethrales) występują również w cewce ko­biecej i uchodzą do zatok (lacunae urethrales). W części podprzeponowej cewki kobiecej w zmiennej liczbie przebiegają różnej długości (1—2 cm) przewody przycewkowe (ductus paiaurethrales), które na brodawce lub w jej otoczeniu uchodzą do przedsionka pochwy. Przewody te mogą sięgać aż do dna miednicy; są to przewody wyprowadzające małych śluzowych gruczołów przycewkowych; odpo­wiadają one gruczołom sterczu u mężczyzny i u kobiet w starszym wieku mogą w nich powstawać twory podobne do ciałek sterczowych. Przewody przycewkowe są to ulubione skrytki dla chorobowych mikroorganizmów w stanach zapalnych narządów płciowych (gonorrhoea).